Das Evin Franmanları / Yusuf Koşal

konar göçer bahçemiz: babalar yağar her daim

                saç örgüleri parmaklarında

ağaçların altına gece der

çünkü göstermez her adımda değişen yüzü

akşamın dediğine bakılırsa

ortalığı ayağa kaldıracak aptal bir puma

ve akşama göre bir yılan gelecek,

ben onun yarık göğsünden düşen bir ezan

hele meyveler duysa bir bir düşecek

yanaklarında bir bağcının parmak izleri

kapımız tutmaz sokağın renklerini

her sabah pumanın göz kapakları toplanır eşikte

bir  köşede örülmüş bir ağ ürker örümcekten

bir kasırgada bırakıp gidecek onu

ayakların adım seslerinden korkması ayrılık demektir

her yanına zincirler takılmış bir salon.

teyzem gömlek dikiyor üzgün bir iskelete

yeşil etekli kadın mermer soba dibinde

pumalar ölünce ağlıyor aptal pumalar

Kar gömüyor mezara

dört duvar yansıtıyor birbirini, büyüyor evimiz

kırk develi bir kervan geçiyor içinden

oku diyor oku  – ben okuma bilmem.

pusulası bozulmuş bir kanat benimkisi

– daha uzamadın erişmek neyine

bırak ölü bereler ve kaşkollar yaksın seni

ve bizim evin penceresi: bir kazanın ağzı

şehir fokurduyor içinde resimler kaynıyor

bak, orada köprüler her zaman korkar

                bir şehrin kalbi olmaktan

kör çocuklara bak ve bak / Allah’ ı görüyorlar 

biraz daha bak / silinmeden kaydırak

şu kıyıda, bir vadi hopluyor uykudan

                aptal pumanın katlini görmüş rüyada

hele şu halsiz çatıların üstüne 

yüzlerce parmak yağıyor  yüzlerce işaret 

yüzler el işi kağıtlarından.

karnında taşıyorlar dokuz aylık intikam

artık tanışabiliriz. ben yarısı örülmüş duvar

büyürsem yuva diyecekler

bu da bir sessizlik sayılır ,

reçineye yapışmış kelebek ölüsü kadar 

sessizlik kaça kadar sayılır

hem yılanın rengi kartalların düğün kınasıdır

duydum bunu avcılardan 

ben duydum

taşlara oturmuş baykuşlar civciv tasasında

ve şaşırdım üzerimdeki çatılara kadar

kapattığımda gözlerimi mavi fayanslı bir ev

hep mavi fayanslı bir ev

hep mavi fayanslı bir ev

 ve  bir kurt gelir  kirpikleriyle  oyar kapıyı