Yarasından İkiz / Gökhan Arslan

biz seninle dağ başında iki ev görsek

orayı bir köy zannederiz

köyler bizim kardeşimizdir

kardeşimizdir yanık izleriyle dolu masa örtülerinin yalnızlığı

iki güvercinin arasında gidip gelen telaş

gökyüzünü yere indiren kitapların kokusu

alaca akşamların sessizliğinde bileklerimize vuran serinlik

kozalağın duruşu, derinin çiziği, çalı aksanı

kardeşimizdir bir kırlangıcın pencere önüne bıraktığı

bir orman yapabilirim sana

birbirimize dokunmamak için uzak durduğumuz günlerden

güneşin düştüğü, atların yürüdüğü yerlerden

gömülmüş deniz kabukları, karıncayı koruyan mantar

bir ağacın bir ağaca sarılırken çıkardığı sesten

kuşlar ve köpekler bizim kardeşimizdir

bir karganın içini özenle oyduğu cevizlerden

üstelik bütün gün dokunmam parmağımdaki dikene

akşam eve gelince sen çıkarırsın diye

belki aramıza alırız dalından ayrı düşmüş bir gülü

yosun bağlamış kapıları, babaların uyanmadığı sabahları

bir türkü var uzakta, artık kimsenin hatırlamadığı

kardeşimizdir öfke, öfkemizin dirildiği akşamları

senin sesin kalaydan, bir yıldız gibi parlar karanlıkta

ellerin bir ıhlamurun kokusunu işler gergefe

ayrılığa kanaviçe, ölüme sırdaş, kabuğa tırnak

aramıza alırız bir böceği, böceğin rüyasına inanarak

hatırla, biz seninle bir suyun bir suya karışması kadardık

tam yarısından böldük dünyayı, yarasından

ikimiz de bu tarafta kaldık