Yanlışlıkla Şair / Haydar Ergülen

Kendime yanlışlıkla şair dediğim olmuştur

gencimdir, demişimdir, kapılıp arkadaşlığın iğvasına

belki bir daha da hiç o kadar genç olmamışımdır,

oldum mu yoksa bu yüzden mi şair diyorsunuz bana

gözleriniz içten gülüyor sanki ve okşar gibi

bakışlarınız ara sıra hafiften ürkekliğimi,

anlıyorum niye şair dediğinizi siz bilmiyorsunuz ama

babam ‘budala’ydı, dedem ‘budala’ ve daha…

Şair diyebilirim artık kendime ve siz de bana…

Nasılsa şair olacak kadar genç değilim artık

ve bu yaştan sonra da olamam ya!

Hem kimi ilgilendirir ki bu beni bile

şuncağız ilgilendirmezken şu sıra!

Gençtim “sesini tekrarlamış” demiştim bir şair kadın için

“genç şair sesini tekrarlamış diyor bana” diye başlayan

bir şiir yayımlamıştı ertesi ay, çok utanmıştım,

utanmakla unutmak acaba nereden akraba,

dilden mi gönülden mi sesten mi yalnızca?

Hiç unutmadım yazacağıma çok utanmıştım dedim,

ikisinin de aynı şey olduğunu bilecek yaşa geldim!

Şiirin evi camdanmış, zaten olup olacağı da bir oda

kalp de çocukluk da dostluk da güneş de aşk da

hepsi o oda, avlusunu da içine almış…

Bunları niye yazıyorum bilmem şimdi

şunları yazmak istiyordum aslında:

İnsan yanlışlıkla şairdir

insan yanlışlıkla olur

yanlışlıkla şair dediği de olur kendine

yanlışlıkla şair olduğu da

yanlışlıkla âşık

yanlışlıkla güzel

yanlışlıkla iyi olduğu gibi

İnsan yanlışlıkla her şey olur

yanlışlıkla şair bile olur da

yanlışlıkla kötü olmaz asla!